Αναδημοσιεύουμε, από την εφημερίδα "ΔΟΛΙΩΤΙΚΑ", ένα άρθρο του Άγγελου Κούρου για το διήμερο 28 και 29 Οκτωβρίου 2021 στο Δολό, όπου συγκεντρώθηκαν πολλοί χωριανοί, ιδιαίτερα πολλοί για τέτοια εποχή! Ευχόμαστε να επαναλαμβάνεται τακτικά.

Κι άλλες φορές έχω ανέβει τέτοια μέρα στο Δολό και επίσης έχω γράψει στα  Δολιώτικα μικρά σημειώματα καθώς είναι πάντα μια πολύ ιδιαίτερη ημέρα. Διότι κάθε φορά που η 28^η Οκτωβρίου ξημερώνει και είσαι στο Δολό, νιώθεις τόσο καθαρά το συναίσθημα και την επαφή μ’ όλα εκείνα τραγικά (και ηρωικά ταυτόχρονα) που συνέβησαν το 1940 ακριβώς σε αυτά τα μέρη. Και μόνο η ανάμνηση των παλαιότερων ότι εκείνο το πρωινό της 28^ης  του 1940 οι Ιταλοί περνάγανε μέσα απ’ το Δολό, κι όλοι οι Δολιώτες ήταν κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους και τους βλέπανε πίσω από τα κλειστά παντζούρια, και μόνο αυτή η σκέψη σε γειώνει με τον τόπο και τον χρόνο πολύ πιο ουσιαστικά από οποιαδήποτε παρέλαση ή επετειακή εορτή στην πόλη.

Κι άλλες φορές έχω γράψει για αυτήν την ημέρα καθώς το φθινόπωρο στο Δολό είναι κάτι που πρέπει να το ΖΕΙΣ. Καταλαβαίνεις πολύ καλά πόσο δίκιο είχε ο Έρνεστ Χεμινιγουέι και από πόσο έντονα συναισθήματα εμφορούνταν όταν έλεγε πως «όποιος δεν έχει δει δάσος βελανιδιάς το φθινόπωρο, δεν έχει δει τίποτα στη ζωή του». Η ομορφιά του τόπου αυτές τις ημέρες απλά δεν μπορεί να περιγραφεί. Αν το φέρει η ώρα να το ζήσεις μια φορά, από εκεί και πέρα το αναζητείς συνέχεια.

Αυτή τη φόρα όμως γράφω για αυτήν την ημέρα (για το διήμερο 28 και 29 για την ακρίβεια), καθώς πρέπει να μνημονευτεί για τον κόσμο που είχε το Δολό. Χωρίς υπερβολή πρέπει να κοιμόντουσαν τουλάχιστον 80 άτομα κάθε βράδυ στο Δολό. Για να βρούμε αντίστοιχο κόσμο τέτοιες μέρες στο χωριό πρέπει να γυρίσουμε στη δεκαετία το ’80 (δεν λέω ’70, γιατί μου φαίνεται μάλλον υπερβολή). Ξαφνικά που λέτε, έρχονταν (ερχόμασταν) κόσμος και δεν έλεγε να σταματήσει. Η πλατεία γεμάτη αμάξια. Το καφενείο μέσα και έξω γεμάτο κόσμο. Ο Θανάσης που είχε αναλάβει το καφενείο δεν προλάβαινε να ετοιμάζει μεζέδες. Τα κατάφερε όμως θαυμάσια στο πιο δύσκολο και αναπάντεχο ντεπούτο που έχει γίνει ποτέ στο καφενείο, τέτοιες ημέρες. Πραγματικά άψογος ο Θανάσης. Μπράβο του. Χωρίς καμία υπερβολή καλοκαίρι έως τις 10-12 Αυγούστου το χωριό έχει συνήθως λιγότερο κόσμο. Ήταν πραγματικά σαν ξαφνικά να επιστρέψαμε στον Αύγουστο. Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν το βράδυ στις 29 Οκτώβρη που βγήκαμε όλοι στην Καστανιά και χορέψαμε, για πολύ ώρα, όπως ακριβώς στο πανηγύρι…

Και ευτυχώς για όλους μας, τόσο χάρη στην προσοχή που δείξαμε, όσο και στον καλό καιρό που μας επέτρεπε να είμαστε (και) έξω, αλλά και βεβαίως χάρη και στην τύχη, δεν είχαμε κανένα απρόοπτο και μετά την επιστροφή μας στις πόλεις μας.   

Εν ολίγοις αυτήν την 28^η του Οκτώβρη στο Δολό καταλάβαμε πολύ καλά πόσο δίκιο έχει η παλιά παροιμία που λέει: «Αϊ- Δημητράκη μου, μικρό καλοκαιράκι μου».  

του Άγγελου Κούρου