Δάσκαλε Παντελή

 Εμείς οι μαθητές σου της δεκαετίας του ’50 υποκλινόμαστε μπροστά στο ανάστημά σου, και σου λέμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για  όσα μας προσέφερες εκείνα τα παιδικά και μαθητικά χρόνια στο ξεκίνημα της ζωής μας. Ακόμα και σήμερα, γέροι πια κι εμείς, δεν ξεχάσαμε εκείνα τα σκληρά και φτωχά χρόνια της μάθησης. Πρώτο ξεκίνημα για μας και πρώτος δάσκαλό μας εσύ. Μας έδωσες πολλά και πήραμε όσα περισσότερα το μυαλουδάκι μας χωρούσε, μα ήταν αρκετά και γι’αυτό σταθήκαμε όρθιοι στο πάλεμα της ζωής μας. Δε σε ξεχάσαμε ποτέ δάσκαλε. Και τώρα που έφυγες, πλήρης ημερών και χρόνων, δεν θα  σε ξεχάσουμε και θα σε ευγνωμονούμε για όσα μας πρόσφερες. Μερικοί μαθητές σου, έφυγαν ήδη πριν από σένα. Θα τους συναντήσεις, λένε, εκεί που θα πας. Και θα πιείτε κι ένα κρασί στην υγειά σας και στην υγειά μας. Και ένα χορό θα χορέψετε στα περιβόλια με τους ανθισμένους κήπους.   Έτσι λένε. Καλό ταξίδι!                                                                                                                                                                                                     Στέλνουμε, παρόλο το αισιόδοξο της παραπάνω περιγραφής, και με τη σοβαρότητα που αρμόζει σε τέτοιες περιστάσεις, τις ευχές και τη λύπη μας στην οικογένεια του δασκάλου μας.                                                   

Οι μαθητές της δεκαετίας του ’50